"Deze editie laat ons hogerop komen": na maanden werk achter de schermen heeft het Néoules-festival al zijn beloften waargemaakt

Gezichten zijn getekend, lichamen vermoeid, maar gezichten opgewekt. Zondag, hoewel de rust is teruggekeerd in de vestingstad Châteauloin in Néoules, zijn de vrijwilligers in groene T-shirts al druk bezig in de ochtendhitte, zij het in een rustiger tempo. Na drie intensieve avonden is het nog geen tijd voor rust, maar eerder voor opruimen en schoonmaken. Alle menselijke aanwezigheid moet vóór donderdag verdwenen zijn. "We beginnen 's ochtends om zoveel mogelijk vrijwilligers in te zetten. Het zal makkelijker zijn voor degenen die tot donderdag blijven." Valérie Poirrier is een van de trouwe handjes die het hele jaar door het decor van het Néoules-festival weven. Deze ^34e editie was "prachtig", en dat is goed nieuws.

De dubbel of niets editie

De dag na een feestje is altijd een beetje ingewikkeld, dus als je drie nachten hebt, voel je wel een beetje slaaptekort. Maar goed, "we hebben het gedaan", zegt Tonton, al meer dan twintig jaar vrijwilliger. "Weer eentje!" In haar ogen een vleugje trots dat ze de uitdaging is aangegaan, een voldoening van het genieten van de rust na de storm, want deze editie was nog lang niet gewonnen. "Het was belangrijk om het risico te nemen om deze editie te doen", vervolgt Valérie. "Het stelt ons in staat om weer omhoog te klimmen, anders waren we helemaal niet geklommen." De tellingen zijn nog niet afgerond, maar de cijfers zijn goed. "Stel dat we van rood naar... oranje gaan", glimlacht ze. Er is hoop, want "het is lang geleden dat we een volledig pak hebben gedragen."

Dit jaar introduceerde het festival een andere cateringoptie door gebruik te maken van foodtrucks. Hotdogs, pita's en "crêpes zijn een must. We hebben er in voorgaande jaren zo'n 900 geserveerd. Het vereist minder voorbereiding en is minder werk voor de vrijwilligers. Het is een financiële winst. We proberen overal geld te besparen. Bijvoorbeeld op de prijs van ons afval. In vier jaar tijd zijn we van 2.000 euro naar 600 euro gegaan dankzij onze groene brigade en recycling."

Na maandenlang achter de schermen te hebben gewerkt, verwelkomde het Néoules festival donderdagavond de eerste geluidsliefhebbers in een dub-electro-sfeer. "Het is altijd een rustigere avond. Het geeft ons de gelegenheid om te swingen, eventuele problemen op te lossen, aanpassingen te doen en, bovenal, nieuwe vrijwilligers de kans te geven zich te oriënteren." Duizend festivalgangers verzamelden zich onder de eikenbomen voor een rustige start. De volgende dag was een ander verhaal.

Een volle vrijdagavond die de dag redt

De voorspellingen klopten. "We zagen een stijging van 30% in de voorverkoop van tickets voor de drie avonden, met een grote impact op vrijdagavond. Ik had al snel door dat we uitverkocht zouden zijn." De reden is soms een raadsel, maar de reggae line-up van David Avril, de nieuwe programmeur van het festival, heeft er veel mee te maken. "We hadden een echt geweldige line-up, met onder andere Groundation en vooral Raspigaous, voor wie dit hun laatste tour is. Het was natuurlijk een kans die je niet mocht missen. Hen onder de eikenbomen zien spelen is iets anders dan in een zaal." De vijf bands die die avond op het programma stonden, speelden voor 2500 mensen. Een record dat leidde tot een ander. "Het record voor verkochte biervaten: 104 vergeleken met 96 in 2019."

1.500 mensen voor de laatste

De organisatoren hadden dus al genoeg om naar uit te kijken vóór de slotavond op zaterdag, traditioneel meer rock en punk. "Het is mijn favoriet," vertrouwde Valérie toe. "Normaal gesproken ren ik minder rond." Op het podium was het allesbehalve rustig. Zonder overgang gingen de festivalgangers van de Cigales Engatsées, die de grootste farandole "ter wereld" en een punkversie van het Provençaalse volkslied Coupo Santo ten gehore brachten, naar Didier Super. De zanger spaarde niemand met zijn bijtende humor. "Je moet het echt met een korreltje zout nemen. Hij is enorm provocerend, terwijl hij in het echte leven eerder verlegen is. Als hij zijn Didier Super-kostuum aantrekt, zijn het echt twee ruimtes, twee sferen."

Dus zaterdagavond waren er 1500 mensen aanwezig, om het feest af te sluiten met een knallende noot en een goede pogo. "Het is niet ongebruikelijk om schoenen te zien wegvliegen tijdens een pogo," lacht Valérie. "Maar we vinden ze altijd... of niet," en dat al 34 jaar.

“34 jaar, een prachtig verhaal en een prachtige plek”

De volgende dag vertelt iedereen zijn eigen verhaaltje over de nacht. Sommige vrijwilligers kunnen hun tent niet vinden of raken hun bril kwijt. Weer anderen wachten op zonsopgang; het uitzicht is adembenemend. "Het is bijna een traditie." Het moet gezegd worden dat er in 34 jaar bestaan rituelen worden doorgegeven, een soort fakkel. En de vrijwilligers geven het door aan vrienden, maar ook aan kinderen. De magie werkt nog steeds. "Na 34 jaar is het nog steeds een prachtig verhaal en een prachtige plek."

Dus, op weg naar een ^35e editie? "David heeft al een idee van het programma."